Programiści przy tym temacie powinni poczuć się jak w domu, bo dla nich używanie IF (tzn. jeśli), to chleb powszedni. Jednak conditionals, czyli okresy warunkowe w języku angielskim, przydadzą się nie tylko kodującym, ale każdemu, kto chce sprawnie porozumiewać się w mowie Szekspira.
Takich warunków mamy aż cztery i każdy ma nieco inne przeznaczenie, dlatego tekst został podzielony właśnie na cztery części. Warto czytać po kolei i od samego początku, aby w pełni zrozumieć wszystkie sytuacje, z jakimi możemy mieć do czynienia.
Należy zaznaczyć, że poszczególne okresy warunkowe (poza ostatnim) są względem siebie całkiem podobne, ale mimo wszystko używa się ich w różnych okolicznościach. Potrzebne nam będą również informacje o tym, jak konstruować wypowiedzi w obrębie czasów:
- present simple,
- past simple,
- past perfect,
- future perfect in the past oraz integralny z nim past participle.
Nie jest to zatem podstawowa wiedza, bo wymagane są od nas pewne zasoby umiejętności gramatycznych zdobyte wcześniej.
Zero conditional
Zerowy okres warunkowy jest przeznaczony do opisywania zjawisk, co do których raczej nie ma wątpliwości, że mogą się wydarzyć. Przykłady:
- Jeśli opisujemy zjawiska biologiczne lub fizyczne, których metodologia działania jest powszechnie znana i wszyscy doskonale o nich wiedzą.
- W momencie tłumaczenia sytuacji, które w wyniku dokonania się jednej zmiennej, mają konkretne konsekwencje.
- Niezwykle często w przypadku obserwacji zjawisk pogodowych.
Jak to wygląda po angielsku?
If you see a green light, please go. / Jeśli widzisz zielone światło, ruszaj.
When you put honey in your tea, it becomes sweeter. / Dodając do herbaty miodu, sprawiasz, że jest słodsza.
Zatem konstrukcja wygląda następująco:
IF / WHEN + PRESENT SIMPLE + PRESENT SIMPLE
I na podstawie powyższego schematu można stwierdzić, że jest to najprostszy warunek, bo używa jedynie słów If albo when, a następnie dwóch tych samych czasów. W dodatku takich, od których zaczyna się naukę gramatyki w języku angielskim!